Preferowano ataki na linie torów prowadzone równolegle do nich z odstępami pomiędzy kluczami bombowców. Skutkowało to trwałymi uszkodzeniami linii w wielu miejscach. Niemieckie dowództwo szybko też doszło do wniosku, że bombardowanie samych dworców było mniej efektywne od bombardowania linii. Chyba, że dworce zapchane były pociągami, które zbombardowane blokowały przejazdy. [...] Na ziemi ginie 9 mieszkańców Środy. Pięć minut później bomby spadły na lotnisko w Śnieciskach skąd operowała należąca do Armii „Poznań” 36. eskadra obserwacyjna. Efekty tego bombardowania pozostają nieznane, a tuż po nim formacja bierze kurs na Poznań. O 13.50 trwa drugie bombardowanie Poznania i tym razem celem stała się Ławica. Klucz ppor. Kosteckiego, tuż przed drugą falą bombardowań opuszcza Ławicę, kierując się w kierunku Dzierznicy. Działanie zasadzki z rozpoznanego i zbombardowanego lotniska mijało się z celem. O 14.00 Kostecki ląduje wraz z dwoma pozostałymi pilotami w Dzierznicy, a godzinę później o 15.05 Heinkle lądowały w odległym od Poznania o 120 km Shönfeld, choć dwa z nich uszkodzone ogniem polskiej opl musiały lądować na innych lotniskach. Późnym popołudniem dowództwo niemieckie decyduje o ponownym użyciu 26. pułku na Poznań. Start formacji z Gabbert następuje o 17.10, ale tym razem dowodzi nią Feldwebel Füllgrabe. Do osłony myśliwskiej wyznaczono 2. eskadrę 2. instruktorskiego pułku myśliwskiego, który stacjonował w Lottin (dzisiejszy Lotyń). 8 myśliwców Bf-109E dowodzonych przez Hauptmanna  Joachima Schlichtinga, starego wyjadacza z walk w Hiszpanii, startuje o 17.35. Tuż przed 18-tą następuje ponowne bombardowanie Poznania. Trzeci nalot jest najgorszy; bomby spadają m.in. na Jeżyce (teoretycznie na koszary, a w praktyce na budynki mieszkalne), wypełniony uciekinierami dworzec główny, dzielnicę Łazarz i zakłady HCP.  [...] W Środzie, Wrześni, Gnieźnie, Poznaniu i kilkudziesięciu innych miastach w Polsce opada pył uniesiony spadającymi bombami i ruinowanymi obiektami. [...] Dzień – pierwszy dzień wojny totalnej, dogasa…

W 2004 roku w rocznicę operacji PROSO II, z inicjatywy regionalisty i wieloletniego wojewody Włodzimierza Łęckiego dokonano uroczystego odsłonięcia "Kamiennego Kręgu Pamięci Ruchu Oporu i Walki Wielkopolan w latach 1939–1945" złożonego z kamieni z tablicami symbolizującymi najpiękniejsze karty ruchu oporu w Wielkopolsce. Autorką projektu jest Hanna Łęcka. Pośrodku kręgu stoi głaz, ze znakiem Polski Walczącej i fragmentem wiersza "Legenda o miłości ziemi ojczystej" autorstwa WładysławaBełzy. Wiersz ten stanowił klucz szyfru Okręgu Poznańskiego AK. Wokół głazu z symbolem PW i wierszem znajduje się 12 mniejszych głazów, które upamiętniają najważniejsze wydarzenia i osoby ruchu oporu w Wielkopolsce lat 1939–45:

1. Obronę Kłecka (8–9 IX 1939);
2. Księdza Mateusza Zabłockiego, komendanta obrony Gniezna w 1939 roku;
3. Konspiracyjną organizację niepodległościową Ojczyzna działająca w Poznaniu (1939–1945);
4. Tajną polską organizację Czarny Legion założoną w Gostyniu (1940–1941);
5. Adolfa Bnińskiego – głównego delegata rządu RP na ziemie polskie wcielone do Rzeszy;
6. Franciszka Witaszka – lekarza poznańskiego szefa pionu Związku Odwetu ZWZ;
7. Akcję zniszczenie magazynów portowych w Poznaniu o kryptonimie Bollwerk;
8. Marcina Rożka powstańca wielkopolskiego, patriotę i rzeźbiarza;
9. Okręg Poznański ZWZ – AK i jego komendantów;
10. Placówki wywiadu wojskowego AK Lombard i Stragan;
11. Alianckie zrzuty powietrzne dla AK Riposta: Tursko, Janowo, Ołobok i Grab;
12. Udział żołnierzy AK w wyzwoleniu w 1945 roku Ostrowa, Krotoszyna i Pleszewa

Na skwerze u zbiegu ulic Wawrzyniaka i Kilińskiego w Środzie znajduje się obelisk upamiętniający plutonowego Wawrzyńca Chałupkę ps. „Junak”, żołnierza Armii Krajowej, adiutanta komendanta Inspektoratu Rejonowego AK w Środzie, jednego z uczestników operacji zrzutu w nocy z 14 na 15 września 1943r. Mosiężna  tablica wykonana zaprojektowana została przez artystę plastyka Adama Wójkiewicza i przytwierdzona do okazałego głazu. Nad napisem znajduje się orzełek Armii Krajowej.  Uroczyste odsłonięcie tablicy  odbyło się 18 września 2010r. Napis na tablicy głosi  „PLUTONOWY WAWRZYNIEC CHAŁUPKA 08.08.1913  21.04.1944. ŻOŁNIERZOWI ARMII KRAJOWEJ, BOHATEROWI ZIEMI ŚREDZKIEJ POLEGŁEMU Z RĄK NIEMIECKIEGO OKUPANTA. 18.09.2010” . W 2008r głaz poświęcony Wawrzyńcowi Chałupce ustawiono także jako 14-ty w Kręgu Pamięci w Janowie.

specjalistów w wielu dziedzinach, których obecność w Kraju znacznie mogła by poprawiać sytuację kadrową podziemia.Pierwszy kurs spadochroniarzy ruszył z końcem października na lotnisku Ringway k. Menchesteru, tym samym gdzie tworzyła się Brygada Spadochronowa. Tak narodziła się koncepcja cichociemnych – komandosów, bohaterów powracających do kraju skokiem spadochronowym, pod osłoną nocy. Ich rekrutacja, skomplikowany cykl szkoleniowy, stawiane wymogi i kryteria, nabywane umiejętności, przebogate życiorysy to temat na niejedno opracowanie, […] Ramy instytucjonalne ewentualnych zrzutów i sprzęt były już przygotowane. […] Ustalić i przygotować należało wiele rzeczy: warunki i topografię zrzutowisk, naprowadzanie samolotu, sposoby zrzutu, zabezpieczenie zrzutowisk i skoczków / zaopatrzenia po zrzucie, sposoby komunikacji samolot – placówka i wiele innych. 5 listopada 1940r. gen Sikorski w rozkazie do gen. Stanisława Ujejskiego [Generalny Inspektor Polskich Sił Powietrznych] polecił „bezzwłocznie” przygotować niezbędny sprzęt i personel lotniczy do wykonania lotów łącznikowych z krajem. […] Pod koniec 1940r. do Kraju dociera emisariusz ppłk. Kazimierz Iranek - Osmecki, który przywozi ze sobą cenne dokumenty. Wśród nich jest „Załącznik nr 2 do Instrukcji nr 6 dla obywatela Rakonia”, normujący sprawy techniczne i organizacyjne związane z zrzutem, w tym określenie miejsca zrzutu, sposób zawiadomienia o zrzucie i łączność samolot – placówka. Planowano początkowo dokonywać zrzutów w linii Wisły, zależnie od zasięgu dostępnych samolotów. Szacowano m.in. że odległością graniczną będzie region Sandomierza. Wkrótce jednak okazało się, że być może uda się osiągnąć tylko linię  Poznań – Bydgoszcz z zastrzeżeniem, że zrzuty w rejonie Poznania z oczywistych względów nie wchodzą w grę. […] 8 lutego 1941r. Gen. Rowecki raportował: „Placówki dla skoczków zorganizowane.”, na co gen. Sosnkowski odpowiedział: „Utrzymać gotowość do przyjęcia w dniach 15 do 17 w godz. 23-04. Muszą być czynne oba wybrane przez Was punkty.” W kolejnych radiogramach ustalono dokładne położenie placówki odbioru zrzutu i sposób naprowadzenia samolotu. Wreszcie w nocy z 15 na 16 lutego 1941r. nadszedł długo wyczekiwany moment. Do pierwszego eksperymentalnego lotu do Kraju (operacja „Adolphus”) wystartował pierwszy samolot. Wybór padł na nieco przestarzałą, choć dysponującą stosunkowo dużym zasięgiem, specjalnie przygotowaną, konstrukcję dwusilnikowego bombowca Whitley firmy Armstrong Whitworth. Brytyjska załoga z 1419 SDF otrzymała położenie celu w okolicach Włoszczowej i wobec konieczności „zaoszczędzenia” zasięgu wyznaczyła trasę po prostej tj. pod Berlin i dalej z odpowiednim kursem na linię Pilicy.

Załoga spaliła samolot i została internowana, ale wkrótce cała i zdrowa ponownie zasiliła szeregi 138 dywizjonu. Wśród cichociemnych tego wylotu był kpt. Niemir Bidziński (”Karol Ziege”), który dostarczył „Instrukcję nr 8 dla obywatela Rakonia” wraz z załącznikami normującą cały system zrzutowy.  Załącznik nr 2 stanowiła „Instrukcja funkcjonowania placówki odbiorczej zrzutu”, która z drobnymi zmianami funkcjonowała do końca wojny. […] Do kwietnia 1942r. zrealizowano 9 udanych misji na 12 lotów, stracono jedną maszynę (Szwecja) bez strat w załogach. Zrzucono m.in. 48 cichociemnych, ponad trzysta sztuk broni strzeleckiej i 96 granatów. W nocy z 30 na 31 marca 1942 roku zrealizowano także po raz pierwszy dwa wyloty (operacje „Legging” i „Belt”). Były to wyniki obiecujące i tym samym zakończono okres próbny. W październiku 1941r., a więc jeszcze przed drugim wylotem optymistycznie informowano gen. Roweckiego o rychłych możliwościach operowania do linii Grodno – Brześć  - Zamość  - Rzeszów i realizacji 12 misji miesięcznie z dwoma równoległymi wylotami w turze. Jak się okazało życie znacznie zrewidowało te aspiracje. W połowie 1942 roku cała machina lotniczego wsparcia walczącej z okupantem Armii Krajowej była już przygotowana do poważniejszych akcji. Do tego czasu oddziałowi szóstemu sztabu Naczelnego Wodza w Londynie i Oddziałowi trzeciemu sztabu KG AK w Kraju udało się wypracować organizacyjne zręby systemu łączności lotniczej z Krajem, który funkcjonował (ciągle nieznacznie ewoluując) do końca wojny. [...] Wnioski wypracowane w okresie próbnym, w którym to 138-my dywizjon przeprowadził 9 udanych zrzutów skoczków i zaopatrzenia pozwoliły na przejście do fazy zasadniczej, z którą AK i sztab NW wiązały spore nadzieje. [...] Tymczasem w marcu 1942 roku 138. dywizjon przeniósł się na lotnisko Tempsford w hrabstwie Cambridge, które odtąd na długo stało się jego domem. Pierwszy, planowy już cykl zrzutów zaplanowano z rozmachem. Operacja otrzymała kryptonim „Intonacja” i zakładała wykonanie stu lotów. Przyjęto, że loty odbywać się będą w noce pełni księżyca (tercety w miesiącu). Akcję rozpoczął rajd trzech załóg w nocy z 1 na 2 września 1942r. Noc później zrzutu dokonano na placówkę „Ugór”, tą samą, na którą desantowała załoga kpt. Króla w pierwszym polskim wylocie. Dowódcą załogi był, ponownie kpt. Król. Każda akcja zrzutowa rozpoczynała się dzień wcześniej od nadania przez BBC (na zakończenie programu sekcji polskiej) ustalonej melodii, co było sygnałem czuwania dla wybranej grupy placówek w Kraju. Powtórzenie melodii kolejnego dnia, w granicach godziny 15.00-17.00 oznaczało, że tej nocy odbędzie się zrzut. Na przygotowanych i czuwających placówkach rozpoczynała się akcja przyjęcia zrzutu. Jeśli z jakiś względów, w ciągu 3-4 dni zrzut nie mógł dojść do skutku, czuwanie podejmowała inna grupa placówek alarmowana inną melodią. 

W połączeniu ze znajomością topografii Kraju dawało to znakomite rezultaty. Potencjał ten dostrzegło także wreszcie dowództwo RAF i 1 kwietnia 1943 r. utworzyło nadetatową, polską eskadrę „C” 138. dywizjonu. […] Szeregi nowej eskadry zasilili piloci rozwiązanego 301. Dywizjonu Bombowego „Ziemi Pomorskiej”. […] Losy załóg, po dokonaniu zrzutu bywały różne. Trzeba było dysponować, zwyczajnym, lotniczym szczęściem, by bez przeszkód powrócić do bazy. Nie rzadko w chwili rozpoczęcia powrotu rozpoczynała się szósta godzina zmagań, a narastające zmęczenie i ciągły stres dezorganizowały organizmy załóg. Spadała czujność, którą błyskawicznie wykorzystywali piloci nocnych myśliwców. Jeśli atak był skuteczny, a załodze nadal dopisywało szczęście miała szansę opuścić samolot na spadochronie. Wiele załóg takiej szansy nigdy nie dostało. Uszkodzone bombowce, niejednokrotnie tracące w locie resztki paliwa, niesterowne, cudem dociągały do bazy lecąc czasami tylko na dwóch sprawnych silnikach. Bywało i tak, że uszkodzone systemy hamulcowe (hydraulika) przyczyniały się do zniszczenia samolotu już po lądowaniu. Do końca operacji „Intonacja”, do lipca 43 roku udało się przeprowadzić 65 lotów, z których 42 zakończyło się sukcesem. Utracono 6 samolotów i 3 załogi. Była to cena za m.in. 53 sztuki broni strzeleckiej, 1362 granaty, 39 radiostacji i wiele kilogramów innego niezbędnego sprzętu i uzbrojenia; każda sztuka na wagę złota dla oddziałów AK.

   We wrześniu Polacy otrzymali również do dyspozycji od dawna wyczekiwane i „wyproszone” bombowce B-24 Liberator, dysponujące znacznie lepszymi możliwościami przestrzennymi od Halifaxów. […] Loty trasą nad Danią stawały się coraz bardziej niebezpieczne. Niemcy rozpoznając trasy przelotów, zwłaszcza dużych alianckich wypraw bombowych obsadzili Danię artylerią przeciwlotniczą wszystkich możliwych zasięgów. W nocy z 14 na 15 września do Kraju wystartowało jedenaście maszyn. Trzy z nich po raz pierwszy skierowały się w Obszar Zachodni AK, czyli nad Warthegau. Dwa Halifaxy miały przeprowadzić zrzut w rejonie Kalisza, a jeden pod Środą [Placówka „Proso II”]. [...] Halifax lecący na południe od Kalisza zawadził skrzydłem o dom w Nowych Skalmierzycach i runął na ziemię. Drugi Halifax, który zrzucał zasobniki na płn-zach. od Kalisza lądował szczęśliwie w Tempsford o 6.35 rano. O 18.23 wystartował Halifax z numerem taktycznym S-172, dowodzony przez mjr Pitta, nowozelandczyka. Nad celem, niedaleko leśniczówki Janowo, 10 km na północ od Środy, samolot znalazł się czterdzieści kilka minut po północy. [Przebieg wydarzeń związanych ze zrzutem na placówkę PROSO II był następujący:]

[…] Rankiem 15 września skończyła się „czarna noc” 138. Dywizjonu. Tego dnia nie powróciły do bazy cztery Halifaxy. Następnej nocy nie powrócił kolejny z polską załogą, zestrzelony nad Danią. Straty stawały się bardzo dotkliwe i coraz mniej akceptowalne. Próbowano temu zaradzić przesuwając trasę na północ od Danii, ale przeprowadzone loty wykazały, że to absolutny szczyt zasięgu dla samolotów, a misje wydłużyły się do ponad 15 godzin. […] Z końcem listopada na bazie dotychczasowej eskadry „C” 138. dywizjonu powstaje polska 1586 eskadra do zadań specjalnych i praktycznie w całości przebazowana zostaje na południe Europy. Początkowo bazą staje się lotnisko Si Di Amor w Tunisie skąd eskadra przeprowadza kilka lotów do Polski. Jednak docelowym domem eskadry staje się niewielkie lotnisko Campo Cassale pod Brindisi na południu Włoch. Samo lotnisko mocno dało się we znaki polskim załogom. Stosunkowo krótki pas kończył się urwiskiem wprost do morza! Nie lotnisko jednak było kluczowe, lecz zalety tras południowych. Znacznie skrócił się dystans lotów, co spowodowało, że praktycznie cały obszar Kraju znalazł się teraz w zasięgu maszyn. Szczególnie odczuły to regiony podkarpackie i wschodnie, które dotychczas nie mogły liczyć na zrzuty. Ważne było także i to, że nasycenie obszaru Europy południowej i środkowo – wschodniej w niemiecką obronę przeciwlotnicza było stosunkowo małe, co dawało znacznie większe szanse na przetrwanie niż np. nad Danią. Operacja Riposta, po trudnym atmosferycznie początku 44 roku rozkręciła się na dobre w kwietniu i maju. Dość powiedzieć, że w tych dwóch miesiącach przeprowadzono 64% wszystkich operacji „Riposty.” W nocy z 3 na 4 kwietnia startowało do Kraju 8 załóg brytyjskich i 8 polskich; wszystkie szczęśliwie lądowały w Brindisi. Dwa tygodnie później padł kolejny rekord: 19 startów w jedną noc!. Rozpoczęto także zrzuty skoczków w noce bezksiężycowe, co dotychczas zastrzeżono tylko do zrzutów sprzętu. Ostatnie misje w ramach „Riposty” przeprowadzono z 30 na 31 lipca 1944r. Pięćdziesiąta ósma ekipa cichociemnych zrzucona na placówkę „Solnica”, 7 km na południe od Grodziska Mazowieckiego dotarła w komplecie do Warszawy w dniu wybuchu powstania. Cichociemni weszli do walki z marszu. Ogółem w „Ripoście” przeprowadzono 381 misji, z których ponad połowa zakończyła się sukcesem. Zrzucono ponad cztery tysiące (!) zasobników i paczek, w których znalazło się m.in. ponad 15 tys. sztuk broni strzeleckiej i ponad 44 tys. granatów. Do kraju trafiło też 146 cichociemnych. Stracono 16 załóg i 4 cichociemnych z maszynami. W trakcie „Riposty” przeprowadzono również najbardziej skomplikowane zadanie łączności „Londyn – Kraj”. 15 kwietnia 1944r. o godzinie 19.32 z włoskiej ziemi wystartował samolot typu C-47 Skytrain, wyposażony w 8 dodatkowych zbiorników paliwa i skierował się nad Polskę. Tak rozpoczęła się niezwykła operacja „Most I” [której celem było ustanowienie dwustronnej łączności z krajem, tj. lądowanie samolotu na terenie okupowanym i wymiana ludzi lub sprzętu] […] Dakota zabrała 5 ludzi, wśród nich gen. Stanisława Tatara [Szef oddziału operacyjnego sztabu KG AK, twórca planu „Burza”] oraz dokumenty wywiadu AK dotyczące konstrukcji rakiet V-1. Na pokładzie znalazł się również wyhaftowany w Kraju sztandar 1. Brygady Spadochronowej. […] Po koniec lipca 1944r. przygotowano kolejny cykl zrzutów, pod kryptonimem „Odwet”, którego intensywność miała pozostać na poziomie zbliżonym do „Riposty”. […] 1 Sierpnia, w absolutnej nieświadomości do Kraju poleciało 6 załóg polskich i 5 brytyjskich z bliźniaczego, 148. dywizjonu inicjując kolejny sezon zrzutowy pod kryptonimem „Odwet”. […] 2 sierpnia dociera do Brindisi depesza: „Podjęliśmy walkę o godzinie 17.00. Dajcie pilnie zrzuty amunicji i broni ppancernej [...] wprost na miasto: Filtry, Kercelego, Ogród Saski, Puławska [...]”. Polacy są gotowi polecieć natychmiast, ale brytyjski marszałek lotnictwa John Slessor nie wyraża zgody. Anglicy oficjalnie tłumaczą to skomplikowaną sytuacją meteorologiczną. 4 Sierpnia do Kraju leci siedem załóg polskich i choć oficjalnie obowiązuje zakaz lotu nad Warszawę, cztery z nich schodzą z kursu i kierują się nad płonącą stolicę. Doskonale wie o tym także dowódca eskadry mjr. Arciuszkiewicz. Załogi zaliczają trzy celne zrzuty. Rozkaz Slessora wywołał oburzenie w polskiej eskadrze i spowodował interwencję gen. Tatara, a w konsekwencji notę dyplomatyczną polskiego rządu. W jej wyniku Slessor cofnął zakaz 8 sierpnia, ale tylko dla załóg ochotniczych i wreszcie 12 sierpnia anulował go całkowicie. W rezultacie loty wstrzymano w czasie, gdy ¾ miasta znajdowało sie w rękach powstańców. 10 sierpnia Sosnkowski wydaje dowódcy eskadry 1586 kontrowersyjny rozkaz: „Los Warszawy i Armii Krajowej [...] zależy od dokonania dzisiejszej nocy pewnego precyzyjnego zrzutu broni i amunicji na dwa punkty, przede wszystkim plac Krasińskich i plac Napoleona. [...] Te dwa zrzuty muszą być wykonane bezwarunkowo – w ostateczności poświęcić maszyny, lotnicy niech skaczą [...]” Pięć dni później nad stolicę leci już cała armada - 28 załóg, lecz nad ranem nie melduje się w bazie 8 samolotów. Z powodu dużych strat Slessor 17 sierpnia ponowne wprowadził obostrzenie: do Kraju mieli latać tylko piloci polscy. Loty przebiegały w ekstremalnie trudnych warunkach. Znacznie bardziej niż było to jeszcze w początku 1944r. uaktywniona była niemiecka artyleria przeciwlotnicza na trasie przelotu. Niemalże wszędzie operowały nocne myśliwce. […] Samoloty leciały 70, 50 metrów nad gęsto zabudowanym miastem. […] Po kilku godzinach wyczerpującego lotu z Włoch następował kilkuminutowy horror, a następnie ponowne kilkugodzinne oczekiwanie na cud. Istnieją relacje pilotów, którzy uporczywie szukali w morzu ruin i płonących domów placówki, manewrując intensywnie w strefie walk przez 30, a nawet 50 minut! Częstokroć uszkodzone samoloty traciły paliwo już na dolocie do Warszawy lub tuż po podjęciu drogi powrotnej. Dla kilkunastotonowego bombowca z uszkodzonymi silnikami problemem stawało się, rozpościerające niczym zapora pasmo Karpat. Wiele załóg wspominało przelot nad Tatrami niemalże kilkanaście metrów ponad szczytami! Dolot do Brindisi już był nie lada wyczynem, a tutaj trzeba było jeszcze bezpiecznie posadzić najczęściej uszkodzoną maszynę, co nie zawsze się udawało. Po lądowaniu okazywało sie, że płatowiec przypominał sito, a przestrzelone były nawet spadochrony ratunkowe załogi. Ostatnie polskie misje nad płonącą Warszawą wykonały dwie załogi 13 września. […] Powstanie dogorywa po 63 dniach bohaterskich walk na ziemi i w powietrzu. Poświęcenie lotników polskich, ale także i brytyjskich, nowozelandzkich i południowoafrykańskich było olbrzymie. Z 269 samolotów, jakie pojawiły się nad miastem nie powróciło 39. Polska eskadra wykonując 91 lotów traci 16 załóg. Nie licząc rajdów superfortec i zrzutów Rosjan, na miasto udaje się zrzucić prawie 700 zasobników i 180 paczek; łącznie 159 ton uzbrojenia i sprzętu. Choć do rąk powstańców trafia niewielka część zrzutów, stanowią one dla walczących olbrzymie wsparcie moralne. […] Trwa operacja „Odwet”.  14 września gen. Sosnkowski, jakby na osłodę nadaje polskiej 1586 eskadrze imię „Obrońców Warszawy”. Korzystając z każdej „lotnej” pogody samoloty polskiej eskadry kontynuują zrzuty na placówki AK rozsiane po całym kraju. 2 listopada polska eskadra ponownie przekształcona zostaje w 301. dywizjon do zadań specjalnych „Ziemi Pomorskiej” im. Obrońców Warszawy. Ostatnia akcja w ramach „Odwetu” i, jak się okazało całej operacji lotniczego wsparcia AK ma miejsce 28 grudnia. Wykonuje ją 10 załóg. Ogółem w ramach sezonu, wliczając w to loty nad Warszawę wykonano 400 lotów, z czego zadanie wykonało 227 załóg. Ogólne straty wyniosły 47 samolotów, w tym siedem już podczas lądowania. […] Historia polskiego lotniczego wsparcia AK to niecałe cztery lata podniebnych i naziemnych zmagań. W tym czasie wykonano 858 startów, z których statystycznie prawie co dziesiąty nie miał swojego szczęśliwego finału. Z jednej strony do Kraju przerzucono 351 spadochroniarzy, w tym 316 doskonale przeszkolonych komandosów – cichociemnych, z drugiej jednak poległo 78 polskich lotników, a 28 trafiło do niewoli niemieckiej. Wielu cichociemnych i organizatorów akcji zrzutowych doczekało się „godziwej” zapłaty za swe bezgraniczne oddanie, umierając w powojennych już więzieniach, firmowanych przez inną, także obcą władzę. Czasem ginęli wcześniej, w walce. […] W sytuacji, gdy, walcząc z okupantem pododdziały AK dysponowały znikomymi ilościami broni strzeleckiej, najczęściej zdobycznej lub wyprodukowanej metodami chałupniczymi, zrzucone przez samoloty 23 tys. sztuk stanowiło wymierną wartość. O ile jeszcze w „Intonacji” zrzucano ok. 25 różnych rodzajów uzbrojenia i sprzętu to w „Odwecie” asortyment wynosił 70. W tej liczbie znajdowały się także medykamenty medyczne i 45 ton żywności. Pozostająca pod okupacją i codziennym terrorze Polska, w oczekiwaniu na alianckie samoloty przygotowała ponad 600 (!) ukrytych zrzutowisk, z których ponad 500 zostało użyte! Na trzech z nich wylądowały alianckie samoloty przywożąc cichociemnych i zaopatrzenie oraz zabierając szczególnie ważne osobistości i cenne materiały. Niemcom nigdy nie udało się odszyfrować tego misternie „uplecionego” systemu, spajającego walczące podziemie i odległy o 1500 km rząd emigracyjny wraz z zapleczem. Rozmach, śmiałość i sprawność organizacyjna operacji zrzutowych, na tle aktualnej sytuacji polityczno – militarnej każe dziś z szacunkiem pochylić głowę przed każdym kto w nich wtedy uczestniczył. […]

Plan sytuacyjny placówki PROSO II i przebiegu zrzutu. Siatka dróg w większości pozostała niezmieniona. Kolorem zielonym zaznaczono obecny zasięg areału leśnego. Różowa kropka to miejsce złożenia przysięgi żołnierzy placówki oraz miejsce dzisiejszej kaplicy i Kręgu Pamięci. Granatowy prostokąt pokrywa prawdopodobną lokalizację zrzutowiska, ustawionego odwrotnie z kierunkiem wiatru przyziemnego, prawdopodobnie z kursem 270st. Na placówce rozstawiono system świateł "Krysia". Kolorem czerwonym zaznaczono rejon gdzie lądowały zasobniki, zaś w fioletowym prostokącie miejsca ich ukrycia. Halifax w końcowym podejściu na placówkę przeleciał nad majątkiem Drzązgowo i stacją kolejową Gułtowy (skąd napłynęły informacje dla hitlerowców); sugeruje to kurs ok. 200-210 st., a więc idealnie wyprowadzający z bydgoskiego Fordonu. Po przelocie i zlokalizowaniu placówki, samolot zawrócił (dwukrotnie), budując manewr do zrzutu z kursem prawdopodobnie 270 st. Wg. świadków zrzut odbył się z wysokości 300m, co stoi w rażącej sprzeczności z wypracowanymi instrukcjami zrzutu, które precyzowały tą wysokość na 100 m dla sprzętu. Kolorem żółtym zaznaczono placówkę zastępczą PROSO I.