Lato roku pańskiego 935 chyliło swe czoło przed szybko nadciągającą jesienią. Czupryna drzew majaczyła na horyzoncie barwami tęczy, przechodząc od ciemnobrązowej do żółtej, i wiążąc się z barwą ginącej wstęgi prastarej drogi. Dzień miał się ku zachodowi, a wieczorne niebo nie szczędziło deszczu, który z drobnymi przerwami padał już od tygodnia. Od wschodu, podmokłą, zabłoconą drogą podążała szybkim marszem grupa zbrojnych. Już z daleka obserwujący ich chłopi, uwijający się przy wołach ciągnących bale drzewne z pobliskiego lasu, zauważyli, że nie są to zwykli zbrojni. Wprawne oko dostrzegało najwyższej jakości konie, drogie oporządzenie i błyszczące od deszczu elementy potężnego uzbrojenia. Kilku uzbrojonych jeźdźców podążało przodem, a z boku drogi dało się dostrzec jeszcze kilkunastu, których masywne konie zdawały się tonąć w rozmiękczonej ziemi. Niecodzienny był to widok stąd i domyślać się obserwującym można było, że większa grupa jezdnych podążająca nieco z tyłu kryje kogoś ważnego. 

Z daleka na horyzoncie zamajaczył dym paleniska, a po chwili w zwartej ścianie zieleni dostrzec można już było zbliżający się zarysy równo przyciętych, zaostrzonych pali groźnie sterczących w kierunku przybyszów i drewniano – ziemnego wału gródka.

- Zbliżamy się do Górzna, Panie. Nasza straż przednia zajęła już pozycje przed bramą – rzekł pewnym i silnym głosem jeździec, podjeżdżając do barczystego, bogato uzbrojonego mężczyzny, jadącego w środku grupy.

- Wiem, Tilonie, znajomy jest mi ten widok. Wyssałem go z mlekiem matki
i ukułem w swej pamięci gdym szczenięciem będąc ganiał w tych okolicach. Wszak to gniazdo nasze rodzinne, Piastów, zapomniałeś druhu?

Głos Siemomysła brzmiał spokojnie, a jednocześnie podniośle i godnie. Już po drugim słowie rozmówca wyczuwał ten majestat zaklęty w słowach i zdolność do głębokiego rozumowania.

- Czy zapomniałeś Tilonie? – powtórzył władca, ale już innym tonem, z nutą tej pewności, że możliwa i jedyna odpowiedź musi paść niezwłocznie.

- Skądże, Panie – zaoponował Tilon, spuszczając nisko głowę, a ręką robiąc szeroki gest od swego czoła - Gród w Gieczu jest i mojej rodzinie luby, wszak stąd pochodził mój dziad. Informowanie o przebiegu drogi to mój obowiązek Panie.

Ostatnie słowa wypowiedział już cicho i z całkiem opuszczona głową.

- Ciekawe, czy brama gródka w Górznie, została naprawiona podług naszych wskazówek, danych gdyśmy opuszczali Giecz na wiosnę. 

Jak myślisz komesie Boguchwale – kontynuował Siemomysł, odwracając głowę i poszukując wzrokiem przysadzistego, wąsatego woja podążającego w tyle kolumny. - Czy twój pomysł – kontynuował - by mocować odrzwia w głównej bramie sposobem jakim to uczyniłeś w Lądzie, sprawdzi się we wszystkich naszych grodach? 

Wywołany do odpowiedzi spiął konia i czym prędzej przesunął się w stronę władcy, chyląc głowę tuż przed zrównaniem koni. Był mężczyzną postawnym, barczystym i wielce odważnym w boju, a i tęgą radą służył gdy go pytano. Stąd w uznaniu zasług i łasce księcia dziesiąty rok szedł mu już na kasztelanowaniu w Lądzie. Teraz czuł, że jego nowatorski pomysł wzmocnienia bramy grodu zyskał uznanie księcia, stąd skłaniając głowę rzekł:

- Panie, rad jestem żeś raczył zapamiętać moje novum w Lądzie, które snać dwa razy już przed obcemi gród uratować miało, gdy zeszłej jesieni nie znane nam dotąd ludy Mazowsza niespodziewane podjazdy urządziły.

- Zatem – przerwał zdecydowanym ruchem ręki Siemomysł – wolą naszą niech się stanie, by takie novum do wiosny we wszystkich grodach wprowadzić ku polepszeniu obronności ziem naszych. Cancelarius Bogusz! zapisać to jako Nasze postanowienie.

Okrągła, czerwona tarcza słońca poczęła z wolna ginąć pod linią horyzontu, którą dla jeźdźców wyznaczały teraz zarysy potężnej prastarej warowni. Straż przednia kolumny łagodny łukiem zjeżdżała ze wzgórza Górzno na którym istniał gródek obronny i kierowała się już wprost do Giecza, zabezpieczając główną kolumnę z boku. Tymczasem Siemomysł w otoczeniu wojów mijał właśnie Górzno. Ciężkie zadanie miał każdy kto zapragnąłby napaść na Giecz od zachodu. Chcąc chociażby pomyśleć o zdobyciu potężnego grodu musiał liczyć się wprzódy z tą tkwiąca na szczycie Górzna twierdzą, która jak halabardnik broniła dostępu do wrót Giecza. Znał tę potęgę Giecza doskonale Siemomysł.

Kątem oka dostrzegał gród w Chłapowie oddalony od Górzna o jakieś pół mili, którego rolą była obrona Giecza od południa. Wiedział Siemomysł, że doskonałe warunki do obrony zapewniają wody jeziora, martwił go jednak fakt, że już od lat, castelanus, komes na Gieczu skarżył się na „ginące” wody jeziora. Czujne oko Siemomysła wypatrzyło zamykanie bramy grodu
w Górznie, widać że załoga poinformowana została przez ludzi Tilona, że władca podąża wprost do Giecza.

Słońce skrzyło się już pod horyzontem, gdy wojowie zbliżali się już do osady prosperującej na podgrodziu Giecza. Zjeżdżali już z mostu na drugi brzeg jeziora, a cała potęga Giecza malowała się teraz na wyciagnięcie ręki, potężnym wałem, gęstym rzędem ostrokołu, a nade wszystko masywnym kompleksem bramnym. Mieli przed sobą jeszcze naście kroków, gdy Siemomysł zatrzymał kolumnę. Straż księcia natychmiast otoczyła wojów, a z za uzbrojonego dziesiątki par oczu starało się dostrzec dostojnika. Byli to tubylcy, mieszkańcy podgrodzia – osady, rolnicy tu mieszkający, których życie upływało na uprawie pobliskich poletek w cieniu gieckiej warowni. Wielkie wrażenie na mieszkańcach robiły wspaniałe konie, bogate oporządzenie, zdobienia uprzęży z przeróżnych  kamieni, których barwy wydawały się nienaturalne, lśniące połacie metalu wygięte w przeróżne kształty, chroniące konie i jeźdźców, snać wielkiego stanu byli to przybysze! Ale któryż z rolników domyślał się, że zatrzymał kolumnę sam pan tej ziemi, nie piastowskiego dominium – Giecza, nie opola gieckiego sięgającego aż do wielkiej rzeki na południu, ale Pan ziemi aż po horyzont, obejmującej wiele opoli, silnej dziesiątkami grodów i tysiącami oddanych pancernych.